Onlangs stuitte ik op een fragment dat me diep raakte. In dagblad Trouw (9 januari 2025) een schrijversinterview met Abdelkader Benali, waarin hij de de worsteling met het schrijfproces met ADHD beschrijft: Ik begrijp deze frustratie heel goed. Het verschil tussen het levendige verhaal in je hoofd en het trage proces om het op papier te…

Vandaag zette ik een spannende stap: ik stuurde mijn eerste mail over een romanidee naar een uitgeverij. Niet zomaar een uitgeverij, maar eentje met een bijzonder verleden. De contactpersoon daar was ooit werkzaam bij een andere uitgeverij, waar ik bijna letterlijk aan zijn tafel het contract tekende voor mijn reisverhalenboek Letmestayforaday.

Vorig jaar startte ik mijn eigen Now-pagina, naar het grote voorbeeld van David Siver, waarop je schijft wat je huidige situatie “nu” is. Een plek waar je simpelweg vertelt wat er nu speelt in je leven, zonder algoritmes, zonder datamining, zonder de oppervlakkige schijn van sociale media. Een digitaal kampvuur waar we weer écht kunnen…

Ik staar naar het lege scherm. De cursor knippert onverbiddelijk, een digitale hartslag die de seconden aftelt. Het verhaal zit in mijn hoofd – levendig, pulserend, als een vlinder die tegen de binnenkant van mijn schedel fladdert. Maar zodra ik mijn vingers op het toetsenbord leg, bevriest alles. De woorden die zo helder waren in…

Zoals alle grote verhalen begon het in een moment van volstrekte leegte. Een creatieve stilte werd doorbroken door een liedje – een van die liedjes die zich in het collectieve geheugen van het hele Nederlandse volk heeft genesteld. Ofwel: een lied dat iedereen kent.

Waarom dit blog? Omdat schrijven een eenzame bezigheid is. Omdat het pad van eerste idee naar voltooide roman zich meestal voltrekt achter gesloten deuren, in de beslotenheid van een schrijfkamer waar niemand meekijkt. Maar wat als ik die deuren openzet? Dit blog volgt de geboorte van een verhaal, van de eerste vonk tot de laatste…