Want dat was het technisch gezien. Na meer dan 7 jaar in Cambodja te hebben gewoond, was ik het land nog nooit echt op reis geweest voor een kerstvakantie.
Ik was wel naar het strand gevlucht, of had me gewoon verstopt, terwijl vrijwel iedereen het land verliet om voor een paar weken “terug naar huis te gaan”. En ik was dan jaloers. En alle sociale media-kanalen lieten foto’s zien van deze vrienden met familie en vrienden thuis, meestal met veel eten en natuurlijk sneeuw.
Vorig jaar september kreeg ik een uitnodiging om deze winter naar Frankrijk te komen.
De uitnodiging was gekomen van de Franse mademoiselle Mathilde, die ik afgelopen zomer had ontmoet op Otres Beach in Sihanoukville. Voeg een beetje financieel geluk aan mijn kant toe en ik had gewoon de tickets geboekt. Ik vertelde mijn familie dat ik kerst en oudejaarsavond met hen in Nederland zou doorbrengen en dan nog 10 dagen in Frankrijk zou doorbrengen.
Na hard te hebben getraind voor de Angkor Wat International Halve Marathon (3 dec) en de Chiang Mai Throwdown in Thailand (9-10 dec) en (misschien een beetje te) hard gewerkt aan een kort literair verhaal was het een mooie tijd voor een ontsnapping.
En zoals ik wil toevoegen: het was KOUD. Ik was vergeten hoe koud het kon zijn.
Ik ging met mijn vader winkelen in Rotterdam en na het parkeren van de auto hadden we bijna 1 kilometer gelopen en mijn tenen waren gevoelloos geworden. Ik liet hem uitzoeken welk luidsprekersysteem hij moest kopen voor zijn personal computer, terwijl ik nog steeds doodsbang en met angstige wanhoop de trap van de MediaMarkt opliep om weer gevoel in mijn voeten te krijgen.
De ontsnapping uit Cambodja naar Europa voor de kerstvakantie was ook een noodzakelijke.
Af en toe moet je het huis uit (Phnom Penh voor mij) om het hoofd leeg te maken, bepaalde beschadigde hersencellen te defragmenteren, los te komen, dingen los te laten en iets anders te ervaren voordat je terugkeert en een veel frissere start krijgt.
En ik ging los en ging naar Frankrijk!
Op Nieuwjaarsdag arriveerde ik met de trein vanuit Rotterdam in het kleine stadje Valenciennes, in de noordelijke departementen van Frankrijk, waar ik werd verwelkomd door de lieftallige Mathilde in het warme en historische kasteel van haar moeder. En Mathilde had al haar lieve vriendinnen nog over van het oudejaarsfeest van de vorige dag. Een huis vol gezellige en gastvrije mensen, aangevuld met bordjes kaas en Belgisch Kasteel Rouge bier het feest ging door.
In Valanciennes brachten we de dagen door met rondlopen (vreemd genoeg houden de Fransen van wandelen en ik vroeg me serieus af waarom ze geen fietsen hebben om sneller rond te komen – of zelfs tuktuks!?) en zelfs een nabijgelegen terril te beklimmen, een door mensen gemaakte stenen berg uit de vroegere glorietijd van de kolenmijnen in de regio. En had ik al gemeld dat het koud was? Mijn Cambodjaanse lichaam begon langzaam te wennen aan temperaturen van onder de 10 graden Celsius.
Daarna volgde een week in Parijs, waar ik met Mathilde in haar kleine studentenstudio woonde, vlakbij de Université Paris Nanterre, net ten westen van de lichtstad. Dankzij een perfect nagemaakte studentenpas (oh, die studenten toch!) met daarop mijn pasfoto voor de regionale trein, was Parijs altijd binnen 10 minuten bereikbaar met het openbaar vervoer.
Start nu de accordeonmuziek van Yann Tiersen – en zie ons door de straten van Montmartre en de Sacre Coeur dwalen, zie me selfie-gek worden bij de Arc de Triomphe, het Louvre, de Notre Dame en natuurlijk de Eiffeltoren (die elk uur na zonsondergang 5 minuten als een gek gaat knipperen), loop de Avenue des Champs-Elysées af, steek de Seine over en verdwaal in de meest bestaande boekhandel ter wereld: Shakespeare & Company.
We aten Franse raclette (denk aan heel veel gesmolten kaas!), stokbrood, kaas, Italiaanse pasta en pizza, Mexicaanse burrito’s, bij Burger King of bij Amélie’s Les Deux Moulins en croissants. Veel croissants – maar ik heb geleerd dat het in Frankrijk een misdaad is om op elk moment na het ontbijt croissants te hebben! We hadden de beste warme chocolademelk ooit (in mijn leven!) bij Angelina’s, een super chique lunchroom waar we gewoon de 30 minuten durende wachtrij voorbij liepen.
Als je inzag dat ik behoorlijk dik terugkwam in Cambodja, dat waren de redenen. Ik dacht ook dat ik wat vet nodig had om wat meer op te warmen.
Het uitproberen van een CrossFit-les in het Reebok CrossFit Louvre was een geweldige buitensporige training met een loop van 4x 400 meter door de straten van Parijs. Ja, koud, maar daar mag ik niet over klagen, ik deed mijn best om te zweten!
’s Avonds gingen we naar de film geweest en heb ik enorm genoten van Le Brio (met Engelse ondertiteling op de Franse bioscoopavond voor expats in de stad!) in de wereld. Wat een topfilm was dat.
Mijn digitale stappenteller op mijn horloge werd helemaal gek en registreerde zelfs een absoluut record van meer dan 24.000 stappen gemaakt op de laatste dag in Parijs. Als laat verjaardagscadeau voor mij trakteerde de lieftallige Mathilde mij op een dag in het Disneyland Park èn de Walt Disney Studios van Parijs!
Wat een enorme sensatie was dat. Had ik al iets geschreven over de kou? Dus met extra lagen kleding namen we de trein en vochten we tegen het weer in deze geweldige themaparken.
Het was leuk, spannend en behoorlijk spannend (mijn laatste bezoek aan een Disney-park dateert uit 1980 als ik me goed herinner) en ik heb enorm genoten van The Twilight Zone’s Hotel Tower of Terror en de verschillende overdekte en enorme achtbanen, maar smolt bij de attracties van Ratatouille en Pirates of the Caribbean.
Zoals in elk Disney-park was er een grote parade door Main Street – maar de lichtshow aan het eind van de dag, elke dag om 19.00 uur, was waar Disney alles van zichzelf gaf. Het prachtige Chateau de la Belle au Bois Domant (het kasteel van Doornroosje) werd volledig verlicht met een spectaculaire lichtshow van 20 minuten die mij (en een paar duizend andere toeschouwers) wegblies, inclusief de bijbehorende vuurwerkshow.
Dit filmpje is daar slechts een impressie van…
Van een slotact gesproken! Nu werd dit allemaal een verjaardagscadeau om niet te vergeten!
Het enige nadeel van het themaparkbedrijf is dat ik niet veel waarde zie in het wachten in wachtrijen van 45 minuten voor een attractie van minder dan 4 minuten, maar – hey – dat zal mijn klagerige leeftijd zijn. Het had ook iets te maken met de kou – die ik misschien al eerder had genoemd. Het was koud buiten!
En toen was het 10 januari en was het tijd om weer naar huis te gaan.
Mijn ontsnapping uit Cambodja werkte redelijk goed voor mij.
Ik ben dankbaar voor de vrijwilligers die achterbleven bij The Flicks in Phnom Penh voor het draaiende houden van het bedrijf tijdens mijn afwezigheid en voor het verzorgen van de vijf katten die heel erg gemist werden.
Maar ik ben Mathilde Rémy zeer dankbaar dat ze me uitnodigde en me in huis nam na een korte ontmoeting in Cambodja!
Bedankt dat je me tot nu toe zo lang hebt overleefd en misschien kruisen onze paden elkaar in de toekomst nog eens! <3
Laten we nu terug gaan naar het gewone gedoe in de stad, terug naar gezond eten (ik moet nu van dat extra opgebouwde vetlaagje af) en een sportief regime in het leven.
Ik kan zeggen dat 2018 best goed begon en dat wil ik zo houden. Houd maar gewoon die kou, die is helemaal voor jou.