Wonen in de tropen is als… nou, ik wil je niet vervelen met de clichés, maar het is geweldig. Het is charmant, het is ontspannend (ook al geeft het verkeer je misschien niet dat gevoel), het is HEET en je zult altijd horen dat de mensen aardig zijn en het ETEN geweldig.
Er zijn maar een paar dingen met het leven in de tropen waar je absoluut geen controle over hebt.
Als het bijvoorbeeld regent, regent het. De sluizen van de hel gaan open en het regent zoals het nog nooit heeft geregend. Je regendouchekop in je badkamer is als een slappe Disney-animatie voor mijn soort stortregens in Phnom Penh. Die misschien maar zo’n 30 minuten duurt en het stadsleven volledig kan verstoren (en de komende 4 uur zal ik de vloer moeten dweilen).
Met het kwik dat hoog opspringt voor het hete seizoen in april en mei, kijk ik natuurlijk uit naar deze buien. Alleen ’s nachts koelt het wat af. Als het overdag regent, zal de temperatuur nog hoger aanvoelen en is het leven net ook een sauna geworden.
Iets anders waar ik hier geen controle over heb, is ziek worden.
Natuurlijk heb ik in de afgelopen 5 jaar dat ik in Cambodja woon, geleerd om weg te blijven van bepaald voedsel en erg kieskeurig te zijn als het gaat om iemand die voedsel bereidt in een kraam aan de straatkant.
Ik heb ook geleerd hoe ik mijn gezondheid in het algemeen kan verbeteren door dagelijks te sporten en gezonder te eten en op goede dagen zo’n vijf maaltijden per dag te eten (ja, dat doet dat gewichtheffen).
En toen opeens, net na een lunch met vrienden, voelde ik me licht in mijn hoofd. Het soort licht in het hoofd dat je krijgt als je drugs gebruikt, maar ik gebruik helemaal geen drugs. Ik ging op een bed liggen om me een pauze te geven. Het moet de zon zijn geweest, toch? Het is warm buiten.
Toen wilde ik wat werk gedaan krijgen en ging ik achter mijn computer zitten. Een van de katten sprong op mijn schoot. En daar verdwenen de letters van mijn scherm. WTF? Hè?! Ik kijk naar mijn kat en hij heeft EEN OOG. Dit is niet goed, dat wel. Ik zie rare dingen.
En dat was het teken om naar buiten te gaan en mezelf te laten nakijken bij de kliniek in Phnom Penh. Ik kon mijn naam niet eens goed opschrijven bij de receptie. En het bloedonderzoek toonde het bewijs: Dengue Positief!
Oh. Shit.
Gedachten gingen door mijn hoofd over mijn laatste ziekteperiode, toen ik tyfus kreeg na een bezoek aan Indonesië en meer dan vijf weken plat lag! Ik was niet zo enthousiast over die ervaring!
Volgens de dokter kon ik niets anders doen dan heel veel drinken, de suikerspiegel verhogen en slapen. Heel veel slapen. Omdat je eigenlijk slaapt en die knokkelkoorts wegspoelt.
Alleen die ochtend kreeg ik hoofdpijn, een gigantische druk vormde zich achter mijn ogen. Ik kreeg een zak Tylenol-pijnstillers, maar de volgende dagen deed ik wat de dokter me zei. De hoofdpijn was weg. Ik heb geen pijnstiller aangeraakt. En ik sliep. Deed iets, las een boek of zo, en sliep nog eens 3 uur, had een vriend op bezoek, en sliep daarna nog eens 3 uur.
Zes dagen later wees een derde bloedonderzoek in de kliniek uit dat ik weer virusvrij was, maar ik zou nog twee weken nodig hebben om volledig te herstellen en mijn bloedplaatjes weer op het normale niveau te krijgen.