Het is 2009.

Het begon allemaal met een verdachte e-mail.

“Hallo Ramon, we nodigen je uit om over twee weken naar het World Blogging Forum in Boekarest te komen. Laat ons uw gegevens weten en wij regelen de vluchten.”

Ik: “Dit is oplichterij, toch?”

“Helemaal niet. Kijk eens op onze website. We hebben een vol programma met veel bloggers van over de hele wereld en worden ondersteund door de Roemeense regering en zo. Oh, en het zal allemaal plaatsvinden in The Palace of the Parliament [alleen het op één na grootste gebouw ter wereld]. We willen dat jij er ook bent.”

We waren geen “bloggers” zoals ze tegenwoordig bekend staan. Alle deelnemers waren meestal de eerste mensen die ooit iets op internet publiceerden. Sommige deelnemers hadden in hun eigen land geen rechten of vrijheid van meningsuiting. Sommigen konden niet komen omdat ze bang waren. Anderen werden gearresteerd en vastgehouden toen ze ná deze gebeurtenis terugkeerden naar hun thuisland.

Het was een van de hoogste eer om aanwezig te zijn en mee te discussiëren met mensen van zo’n kaliber.

Dit was in tijden dat we nog aan het uitzoeken waren wat dit Twitter-gedoe zou kunnen gaan betekenen. De wereld moderniseerde heel snel en telefoons verloren knoppen en werden slimmer. Denk er echter nog niet aan om een ​​video van je telefoon naar YouTube te uploaden. Instagram bestond toen nog geen 3 jaar.

Dit werd uiteindelijk een van mijn meest dierbare ervaringen ooit. De mensen. De ideeën. De zorg door alle Engelse universiteitsstudenten. Rondleidingen. De parken. Het enthousiasme. (De afterparty’s). Boekarest.

Hoe zo’n stad voor altijd een plekje in je hart kan bewaren.